De wereld draait door…en soms een tikkie te hard
Er zijn dagen dat ik wakker word, mijn telefoon pak en denk “Misschien moet ik vandaag gewoon niet weten wat er in de wereld gebeurt”. Want de wereld lijkt de laatste tijd een soort groot experiment geworden in hoe snel mensen hun geduld kunnen verliezen. Iedereen boos, iedereen verontwaardigd, iedereen ergens tégen.
En als je even niet oppast, ben je zelf onderdeel van het decor; een mopperende figurant in een slechte film.
Toch is het grappig, of eigenlijk juist triest, hoe snel alles is gaan draaien. Er was een tijd dat we ruzie maakten over wie de afwas moest doen. Nu vliegen we elkaar online in de haren over onderwerpen waar we tot een paar jaar geleden nog niet eens een mening over hadden. De wereld verhardt. Niet van de kou, maar van binnen.
De harde wereld in een zachte jas
Het gekke van deze tijd is dat we leven in een wereld vol mogelijkheden, maar onze harten lijken zich steeds een beetje meer te sluiten. Technologie verbindt ons, zeggen ze. En dat klopt. Alleen jammer dat het soms lijkt alsof we vooral verbonden zijn om het oneens te kunnen zijn.
Een meningsverschil is tegenwoordig geen uitwisseling van gedachten meer, maar een wedstrijd wie het hardst kan praten (of typen, in hoofdletters). En dan heb je ook nog van die trieste figuren die vanaf een donker zolderkamertje, diep verscholen achter hun beeldscherm over gaan tot scheldpartijen en zelfs bedreigingen wanneer zij hun gram niet kunnen halen. De zogenaamde laffe toetsenbordridders zonder naam en zonder gezicht.
Het lijkt wel of iedereen zijn filter kwijt is. Waar je vroeger nog even nadacht voordat je iets zei, rolt het nu ongecensureerd over het toetsenbord. De één schrijft ‘ik wens je liefde en licht’, de ander: ‘rot op naar een ander land’.
Maar tussen al die digitale donderwolken door, zijn er gelukkig nog van die momenten waarop de zon gewoon schijnt. Soms letterlijk, maar vaker figuurlijk.
Een lach van een vreemde. Een kop koffie met een vriend(in) die je allang te weinig zag. Of een reisje — groot of klein — dat je eraan herinnert dat er meer is dan headlines en hashtags.
Het geluk van gewoon even niks
We rennen wat af, met z’n allen. We moeten presteren, posten, plannen, perfect zijn. En terwijl we druk bezig zijn met alles wat we “moeten”, vergeten we soms dat het echte leven zich afspeelt tussen die momenten in. Niet in je agenda, niet in je inbox, maar in dat spontane kopje koffie, dat onverwachte telefoontje of dat avondje lachen om iets dat eigenlijk niet eens zó grappig was.
We zoeken geluk in verre bestemmingen, dure spullen of likes op een scherm, terwijl het vaak gewoon naast ons op de bank zit met een dekentje en een zak chips. Geluk hoeft niet groots te zijn. Sterker nog, hoe kleiner, hoe beter zichtbaar.
Ik las laatst ergens: “We denken dat geluk schuilt in het hebben van tijd, maar het zit in het nemen van tijd.”
Dat raakte me. Want het klopt. Je kunt de hele wereld over reizen, maar als je niet écht kijkt, zie je nog steeds niets.
Reizen met een glimlach (en soms met vertraging)
Over reizen gesproken; ik heb altijd gedacht dat reizen de beste manier is om jezelf te vinden, tot ik op Schiphol stond, drie uur in de rij, en ontdekte dat ik mezelf vooral verloor in ergernis, paniek, zweet en handbagage. Maar zelfs dan is en blijft het gevoel van ergens aankomen waar alles nieuw is, waar de lucht anders ruikt, waar mensen anders lachen, magisch.
Het relativeert ook. Je denkt al snel dat jouw leven ingewikkeld is, tot je in een bus in Bangkok zit naast iemand die kippen op schoot heeft en vrolijk met je in gesprek gaat zonder één woord Engels. Dan besef je: wij maken het vaak zelf moeilijk. En dat geldt niet alleen voor reizen. Ook voor het leven. We leggen de lat hoog, klagen als we hem niet halen en vergeten dat de mooiste momenten juist gebeuren als het níét volgens plan gaat.
De waarde van vriendschap (en van goed gezelschap aan de bar)
In een wereld die steeds harder lijkt te worden, zijn vrienden misschien wel het enige zachte dat overblijft.
De mensen met wie je kunt lachen om jezelf, die je herinneren aan wie je bent als de buitenwereld te veel lawaai maakt. Je hoeft niet veel vrienden te hebben; liever een paar goede dan honderd kennissen die alleen bellen als ze iets nodig hebben.
Er is iets bijzonders aan een avond met vrienden. Je zit, praat, lacht, haalt herinneringen op. En ergens tussen de grappen door voel je het: dit is waar het om draait. Niet om geld, status of gelijk hebben. Maar om verbondenheid. En, vooruit, om wijn. Want zeg nou zelf: de mooiste gesprekken beginnen met “Zal ik nog inschenken?”
Het grote geheim van tevredenheid
We worden doodgegooid met slogans over geluk, zelfontwikkeling, mindfulness en positiviteit. Maar soms is tevredenheid gewoon: weten dat het goed is, zelfs als het niet perfect is. Dat je wakker wordt, koffie zet, en denkt: vandaag is genoeg. Geen grootse plannen, geen prestatiedruk. Gewoon leven.
Er is iets bevrijdends aan het besef dat we niet alles hoeven te fixen. Niet de wereld, niet elkaar, niet onszelf. Soms is het voldoende om er gewoon “te zijn”.
De wereld verandert maar wij bepalen hoe we erin staan
We kunnen de wereld niet tegenhouden in haar tempo. Ze blijft draaien, ook als wij even willen uitstappen.
Maar wat we wél kunnen doen, is kiezen hoe we ermee omgaan. We kunnen kiezen voor zachtheid, voor humor, voor aandacht. We kunnen elkaar blijven zien; écht zien, in plaats van beoordelen.
En als dat allemaal te zwaar klinkt: dan lachen we er gewoon even om. Want als we het niet meer kunnen relativeren, dan zijn we pas echt verloren.
Dus…
Geniet van die ochtendzon, telkens wanneer hij weer opkomt
Stuur dat berichtje naar iemand die je mist
Boek dat reisje. Of ga gewoon wandelen in je eigen buurt
Koop bloemen! Voor iemand anders, of lekker voor jezelf en geniet van de geuren en kleuren
En als iemand moppert over hoe slecht de wereld eraan toe is, zeg dan “Misschien. Maar ik heb net een croissantje gegeten, en dat was goddelijk”. Want geluk zit soms gewoon in de boter.